Παράδεισος ή Κόλαση – Επί ασπαλάθων

Το Ευαγγέλιο του πλουσίου και του Λαζάρου μας δεικνύει μία βαθύτερη πραγματικότητα σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο, σχετικά με τον παράδεισο και την κόλαση. Δεν έχουμε δύο ζωές -πριν και μετά τον θάνατο- η ζωή είναι μία: αρχίζει με τη σύλληψη και δεν τελειώνει ποτέ.

Ο παράδεισος και η κόλαση δεν είναι δύο χώροι, δεν πρόκειται για τοπικούς προσδιορισμούς.

Πρόκειται για μία κατάσταση κοινωνίας με το πρόσωπο του Χριστού. Η κόλαση είναι ακριβώς η θέληση του ανθρώπου να μη μετέχει σε αυτήν την κοινωνία· είναι η επιλογή να παραμένει μόνος, αυτάρκης, αυτονομημένος. Ο Λάζαρος υπομένοντας τις θλίψεις του έχοντας σχέση με τον Θεό, χαίρεται αυτήν τη χαρά της συνάντησης, ενώ ο πλούσιος ο οποίος είχε μόνη χαρά στη ζωή του τα πλούτη, δεν μπορεί να κοινωνήσει με τον Θεό, γιατί δεν θέλει πλέον να ανοιχτεί.

Αν κανείς δεν μπορέσει σε αυτήν τη ζωή να καταλάβει την παρουσία του Θεού, να ανοιχτεί σε αυτήν τη σχέση, να συνειδητοποιήσει ότι είναι με τον Χριστό, δεν θα μπορέσει ούτε μετά θάνατον.

Με τον π. Νίκωνα Κουτσίδη και τον π. Γρηγόριο Παπαθωμά