Αν σπείρεις ανέμους, θα θερίσεις θύελλες - Επί ασπαλάθων

Ζούμε γύρω μας την απαξίωση των πάντων… σαν ένας κόσμος να γκρεμίζεται και να έρχεται ένας άλλος. Όλο αυτό είναι μια άρνηση, μια απόρριψη του κόσμου που φτιάξαμε εμείς. Και το πιο συγκλονιστικό: οι νέοι αρνούνται να ζήσουν σε αυτόν τον κόσμο, γιατί δεν βρίσκουν νόημα ζωής, γιατί αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να τους προσφέρει νόημα ζωής.

Το στοίχημα που έβαλαν οι διαφωτιστές: να καταστρέψουν τον παραδοσιακό κόσμο και να βάλουν στη θέση του έναν άλλον μάλλον απέτυχε. «Τα δένδρα κρίνονται από τους καρπούς».

Η θεωρία τους ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση ένα δίποδο ζώο, του οποίου οι ανάγκες δύνανται να εκπληρωθούν από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό συμφέρον του ατόμου, δεν επαληθεύθηκε. Από τον δέκατο έβδομο αιώνα μέχρι σήμερα, γενεές επιστημόνων με αρχηγό τον Καρτέσιο είχαν ως σκοπό να εξορίσουν τον Θεό από τον κόσμο ή μάλλον να αποκόψουν τον κόσμο από τον Θεό και να βάλουν τον άνθρωπο στη θέση του Θεού. Η Νευτώνια μηχανιστική σύνθεση, σύμφωνα με την οποία κάθε ανθρώπινο στοιχείο προσαρμόζεται στο πρότυπο μιας μηχανής, αλλά και η Δαρβίνειος θεωρία υποβάθμισαν εντελώς την ανθρώπινη ύπαρξη. Ειδικότερα στις αρχές του περασμένου αιώνα, οι επιστήμονες με αίσθημα αισιοδοξίας οραματίζονταν έναν καινούργιο κόσμο ευτυχίας και ευημερίας χάρη στη νέα θεότητα του Ορθού Λόγου. Πήραν την θέση των ιερέων ευαγγελιζόμενοι μια νέα Βασιλεία, όχι όμως αυτή των Ουρανών.

Το βασικότερο λάθος αυτής της θεώρησης που αρρώστησε τον άνθρωπο και την κοινωνία ολάκερη είναι ότι αδικεί και μειώνει την αξία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος που φαντάζονται δεν πληροί τις λειτουργίες που προορίζεται από τη Φύση του και την Κλήση του. Αυτό δημιουργεί μια κοσμική αταξία που αντανακλά στον ριζικό «απανθρωπισμό» της κοινωνίας με ολέθριες συνέπειες. Το οδυνηρό όμως είναι ότι και η σύγχρονη επιστήμη επιμένει στη λανθασμένη αυτή αφετηρία και δεν  ενδιαφέρεται να ξαναθέσει το ερώτημα:

Ποιος είναι πραγματικά ο άνθρωπος;

π. Ε.