Σιωπή

Πώς να μην την φοβηθεί ο άνθρωπος; Δεν ξέρει να την διαχειριστεί, τον τρομάζει. Νιώθει μια εγκατάλειψη σε αυτήν. Τον γεμίζει με άγχος. Αισθάνεται ότι πρέπει να την αντικρούσει, αλλά δεν ξέρει πώς.

Σιωπή.

Νιώθεις γυμνός απέναντί της. Σαν να αποκαλύπτεται η ύπαρξή σου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να την κρύψεις. Μέσα στην σιωπή το κενό μοιάζει ατέλειωτο. Παραδίδεσαι αμαχητί σε αυτό.

Σιωπή.

Εκεί φαίνεται η ανυπαρξία απο λόγους, αιτίες και νοήματα. Μένεις μόνος σου. Πλάι στις ιδεολογίες σου, στις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις που σε φτάσανε μέχρι αυτό το σημείο. Βλέπεις τα όρια του αυτονομισμού σου, τα όρια της ανθρώπινης σου δύναμης.

Σιωπή.

Είναι αλήθεια δυσβάστακτο το φορτίο αυτό για τον άνθρωπο. Είναι σκληρό να αναμετράσαι με τον εαυτό σου. Να βλέπεις πόσο αδύναμος είσαι. Πόσο ατελής. Πόσο περιορισμένες είναι οι ικανότητές σου, τα χαρίσματά σου ελάχιστα. Είναι στιγμές που δεν μπορούν να μας περισώσουν τα θαυμαστά μας έργα, οι φανταχτερές ανθρώπινες παραισθήσεις, οι ψευδαισθήσεις του εγωκεντρικού μας κόσμου. Τα τείχη που χτίζουμε επιμελώς και με συνέπεια κάποια στιγμή γονατίζουν από το βάρος της αλήθειας, από το βάρος της πραγματικότητας και του ρεαλισμού. Και ακούμε την σιωπή… Γεμίζει την ζωή μας. Ένα αδιέξοδο μας διαπερνά. Σαν να διακόπτουμε την ενότητά μας με την ζωή. Και αυτή είναι η αλήθεια. Σωπαίνει η ζωή από τις καρδιές μας. Σωπαίνει η αλήθεια. Σωπαίνει ο Θεός. Γιατί αυτός είναι η ζωή και η αλήθεια. Ένα χάσμα σιωπής απλώνεται μεταξύ μας. Χάνουμε την ενεργή παρουσία Του.

Αισθάνομαι ότι συχνά επιλέγουμε μόνοι μας αυτή την σιωπή.

Την δημιουργούμε γύρω μας και κάποια στιγμή αφουγκραζόμαστε την υφή της. Εγκλωβιζόμαστε σε μια ατομική εκδοχή της ζωής και ακούμε την σιωπη της μοναξιάς μας. Μια μοναξιά καταθλιπτική, ένα τέλμα απουσίας και όχι ησυχίας.

Στην εκκλησιαστική και ασκητική μας παράδοση υπάρχει και ένα άλλο είδος σιωπής. Η σιωπή των ασκητών. Η ησυχία της ερήμου, η ησυχία από την τύρβη, την φασαρία του κόσμου, η ησυχία από την μοναξιά του κόσμου. Σε αυτή την εκδοχή της θέλεις να σωπάσουν οι φωνές των ανθρώπων για να νιώσεις πιο βαθιά την φωνή του Θεού. Αυτή, όμως, είναι σιωπη ερωτική. Σιωπή, την οποία θέλει να βιώσει ένας μανικός εραστής, κάποιος, δηλαδή, που ακούει ζωντανή την φωνή του Θεού, που βιώνει τις ενέργειές του, που ψηλαφεί την παρουσία του.

Μέχρι να μας βρει αυτός ο έρωτας, η σιωπή θα είναι για μας μια καταθλιπτική βεβαίωση του εσωτερικού μας αδιεξόδου. Μια μαρτυρία της απουσίας Του, μια μαρτυρία του εγκλωβισμού στην αυτοτέλειά μας. Ο Θεός δεν μπορεί ποτέ να σωπάσει, δεν ξέρει τι σημαίνει σιωπή. Μόνο διαλέγεται. Η σιωπή είναι απόφαση του ανθρώπου. Μια πικρή απόφαση που μας φέρνει αντιμέτωπους με την οντολογική μας αυτονομία.

Ι.Κ. Νικηφόρου