Μετοχή στην εμπειρία της παρουσίας του Θεού

Κάποια στιγμή όλοι μας πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε εξαρτημένοι από τις εμπειρίες μας. Τα βιώματά μας καθορίζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας. Οι αισθήσεις μας, οι απόψεις μας, κλείνονται αναγκαστικά μέσα σε αυτά τα όρια που χτίζονται γύρω μας από την πρώτη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Είναι οι εμπειρίες του κτιστού κόσμου, του ανθρώπινου, του πεπερασμένου, του τρεπτού, αυτού που αν τον εγκαταλείψουμε στην αυτοτέλειά του οδηγεί κάποια στιγμή στον αναπόφευκτο θάνατο. Αυτές συνήθως είναι και η πηγή της έμπνευσής μας. Βιώματα στερημένα από χάρη, στερημένα από Θεό, εγκλωβισμένα στην μικρότητα των ανθρώπινων ορίων.

Αν και μέλη της εκκλησίας, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ενεργά, δεν έχουμε απόλυτα συνειδητοποιήσει ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από αυτή την στενή προοπτική είναι η σταδιακή μετοχή στην εμπειρία της παρουσίας του Θεού.

Αυτό εξάλλου είναι η ίδια η εκκλησία.

Η εμπειρία αυτής της μετοχής. Αντίθετα έχουμε την τάση να εμμένουμε στα κτιστά μας όρια, στις ανθρώπινες αντιλήψεις μας χωρίς να υποψιαζόμαστε ότι το μόνο που μας ανοίγει, το μόνο που μπορεί να μας δώσει αληθινό νόημα ζωής είναι αυτή η εμπειρία. Απέχουμε, λοιπόν, εμμονικά από αυτή έχοντας την τάση να συμπαρασέρνουμε μαζί μας ό,τι μας αφορά, ό,τι μας περικλείει, ακόμα και την ίδια την εκκλησιολογική μας συνείδηση. Δίνουμε σε έννοιες εκκλησιαστικές περιεχόμενο δικό μας, που ταιριάζει στις εμπειρίες μας. Κλείνουμε την εσχατολογία, την εκκλησιαστική αλήθεια, σε έννοιες πεζές, σε πτυχές τρεπτές, απόλυτα κτιστές, χωρίς να έχουμε καν την υποψία ότι μεταλλάσσουμε το είδος και τον πυρήνα της εκκλησιαστικής εμπειρίας. Διαβάλλαμε την πνευματική ζωή σε ένα είδος κυριαρχίας της εικόνας, σε ένα στυγνό νέου τύπου lifestyle. Διαβάλλαμε το άθλημα της κοινωνίας σε μια κοινωνιολογική τύπου προσφορά προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι είμαστε χρήσιμοι. Μεταβάλαμε την ουσία της εκκλησιαστικής λειτουργικής και ευχαριστιακής ζωής σε ένα ακόμα θρησκευτικό σύστημα, εκμεταλλευόμενοι την ασφάλεια που παρέχει μια τέτοιου είδους προοπτική. Μεταβάλαμε την ιεροσύνη σε πράξη διαχωρισμού και διάκρισης από την κοινότητα, στερώντας της την χαρισματική της ιδιότητα, την ενότητα που αυτή παράγει.

Η αλήθεια είναι ότι συνήθως δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε. Απλά διαχέουμε την αρρώστια μας παντού. Εμπιστευόμαστε τα βιώματά μας, εμπιστευόμαστε το μυαλό μας, τις συνήθειες, τις αγκυλώσεις μας και αγωνιζόμαστε να τις καθιερώσουμε. Έχουμε ανάγκη επιβεβαίωσης. Πρέπει να είμαστε καταξιωμένοι, πρέπει να είμαστε σπουδαίοι. Γι’ αυτό και αναπαράγουμε παντού το εαυτό μας, την ασθένεια μας.

Η Εκκλησία είναι τελικά ένα γεγονός που εμπεριέχει έναν ειλικρινή διάλογο.

Τον διάλογο με το πρόσωπο του Σωτήρα Χριστού. Στην διαλεκτική αυτή δεν χωρούν αυταπάτες, δεν δικαιολογούνται ψευδαισθήσεις, δεν μπορεί να νοηθεί κάποιου είδους ατομική καταξίωση, δεν μπορεί να στερεωθεί κάποια απολυτότητα πεποιθήσεων, κάποια απολυτότητα του εγώ. Μόνο συνειδητοποίηση της ζωής και του θανάτου, του έρωτα και της απώλειας.

Ι.Κ. Νικηφόρου