Ένα γράμμα για τον Ουρανό
Πήρα το ψυχοχάρτι σαν κάτι ιερό· ήταν ο θησαυρός ενός μικρού παιδιού, ήταν ένα πολύτιμο γράμμα για τον Ουρανό.
Ένα γράμμα για τον Ουρανό
Ο Νικολάκης, 8 χρονών, ήλθε με την γιαγιά του στην Εκκλησία κι έφερε τα ψυχοχάρτια, να τα μνημονεύσουμε στο Σαρανταλείτουργο (15 Νοεμβρίου του 1983). Η γιαγιά κρατούσε δύο χαρτιά, ένα για τους Ζώντες και ένα για τους Κεκοιμημένους και ο Νικολάκης είχε ένα δικό του ψυχοχάρτι που είχε γράψει ο ίδιος, ένα μόνο όνομα και το είχε στολίσει με πολλές ζωγραφιές. Η γιαγιά του μου ψιθύρισε ότι είναι το όνομα της μαμάς του που «είχε φύγει» πριν τρία χρόνια από καρκίνο. Πήρα το ψυχοχάρτι σαν κάτι ιερό· ήταν ο θησαυρός ενός μικρού παιδιού, ήταν ένα γράμμα που ο Νικολάκης είχε ετοιμάσει να στείλει· ένα πολύτιμο γράμμα για τον Ουρανό. Να του προσέχουν την μαμά, να μπορεί και αυτή με την σειρά της να τον φροντίζει.
Μπήκα στο Ιερό να «φακελώσω» και να μελετήσω το γράμμα, πριν αρχίσει η «αποστολή». Ήταν μισή σελίδα χαρτιού από μαθητικό τετράδιο. Πάνω έγραφε: «Ιπέρ ηγείας» και πιο κάτω ένα όνομα, το όνομα της μανούλας του. Γύρω από το όνομα είχε ζωγραφισμένα κάτι λουλούδια, πάνω δεξιά μια πεταλούδα που έμοιαζε με Άγγελο, αριστερά κάτι πουλιά και κάτω ένα παιδάκι που έμοιαζε να κλαίει. Έφυγε με την πρώτη «αποστολή», αλλά το κράτησα σαν φυλακτό το γράμμα του.
Το φύλαγα σαν κάτι πολύτιμο και ιερό για χρόνια, γιατί ήμουν ο ταχυδρόμος που μετέφερα τα νέα του Νικολάκη και όλων των «Νικολάκηδων» στην μαμά τους και την στοργή του Oυρανού προς αυτούς και όταν το ψυχοχάρτι από την πολυκαιρία έλειωσε, σε κάθε Σαρανταλείτουργο και σε κάθε Λειτουργία – ας μην μου το θυμίζουν «οι Νικολάκηδες» – μνημονεύω τις μανούλες τους, όπως μου είχε δώσει τότε εντολή: Ο πρώτος Νικολάκης «Ιπέρ ηγείας» της δούλης του Θεού Ελένης. Είναι το ψυχοχάρτι που με βοήθησε να νοιώσω την μοναδικότητα της αποστολής μου και το μεγαλείο της Θείας Λειτουργίας· τη δυνατότητα που υπάρχει κατά την τέλεσή της να μιλούν οι ζωντανοί με τους κεκοιμημένους, να καταλύεται ο χρόνος και να νικιέται ο θάνατος. Να μεταμορφώνεται η καρδιά, έτσι ώστε να αντέχει να μεταφέρει στον θρόνο του Θεού τα δάκρυα ενός μικρού παιδιού που του λείπει η μητέρα του.
π. Ε.
