Φύγε και μην ξαναγυρίσεις πια

Τα έσχατα είναι μια βεβαιότητα.

Είναι η αναμονή του προσδοκώμενου. Είναι ο ερχομός του βασιλιά. Είναι η πλήρης φανέρωση της Αλήθειας. Της απόλυτης αλήθειας, πέρα από τις ψευδαισθήσεις, πέρα από τις αυταπάτες και τις ματαιότητες του κόσμου αυτού. Είναι η στιγμή όπου όλα θα γεμίσουν αλήθεια, είναι η ζωή της βασιλείας. Η φανερή, δηλαδή, παρουσία του βασιλιά. Είναι η ιστορία στην αληθινή της προοπτική. Είναι αποκάλυψη. Είναι γέμισμα ολάκερης της κτίσης από την παρουσία Αυτού που δίνει ζωή. Αυτού που είναι ο ίδιος Ζωή, που είναι ο ίδιος αλήθεια. Τα έσχατα για την ζωή του χριστιανού είναι κάτι τόσο κοντινό όσο και μακρινό. Δεν έχει η αλήθεια χρονικό εγκλωβισμό. Άλλοτε την γεύεσαι λεπτά, άλλοτε πιο φανερά, περιμένοντας την ώρα εκείνη που τίποτα δεν θα μπορεί να ψεύδεται. Όχι γιατί θα δεσμεύεται η ελευθερία του, αλλά επειδή θα είναι αντιμέτωπο κατάματα με την αλήθεια.

Για μια ζωή εικονική, για μια ζωή γιομάτη από ατέλειωτα αδιέξοδα, από χάρτινους πύργους και από ατέλειωτες ψευδαισθήσεις, η ώρα εκείνη μοιάζει με ένα ατέλειωτο δικαστήριο.

Με μια ατέλειωτη κρίση των επιλογών, των αποφάσεων, της θέλησης και της συνείδησής μου. Πώς θα αντισταθώ στην αλήθεια; Με ποια μέσα να την αντιμετωπίσω; Με ποια εργαλεία να την διώξω; Με ποιες ψευδαισθήσεις να την αποχωριστώ; Πώς να υπερασπιστώ τον εαυτό μου; Δεν μπορώ να στηριχτώ στην εικόνα μου. Όλα κατέρρευσαν μπροστά στην απόλυτη αλήθεια. Όλα γονάτισαν μπροστά στο μέγεθός της. Δεν έχω επιλογή. Παραδίνομαι εξαντλημένος, αποκαμωμένος στην αλλιώτικη ισχύ της. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν πια. Ούτε τον εαυτό μου πια. Τα ψέματα τελειώσανε.

Και, όμως, μια λύση φαντάζει εφικτή. Μπορώ να εξορίσω αυτή την αλήθεια, όπως έκανε και ο Μέγας Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι. Δεν την άντεχε και αυτός την αλήθεια, όπως δεν την αντέχω και εγώ. Μα έχει δίκιο, τόσο δίκιο αυτός ο ιεροεξεταστής. Γιατί μπλέκεται στα πόδια μας Αυτός; Γιατί η αλήθεια που φέρει μπλέκεται μαζί μας; Γιατί ήρθε να μας αναστατώσει; Όχι δεν μπορώ να το αποδεχτώ αυτό. Η αλήθεια θα τελειώσει ότι έκτισα με τόσο κόπο; Και θα γκρεμιστώ; Θα κατακρημνιστώ στο βάθος της ρεαλιστικής μου ύπαρξης; Όχι, όχι. Αύριο θα σε καταδικάσω. Θα σε καταδικάσω και θα καείς στην πυρά, όπως ο χειρότερος των αμαρτωλών, γιατί μπορώ, γιατί έχω δικαίωμα, γιατί είμαι ελεύθερος, ελεύθερος που να πάρει. Δεν μπορώ να σηκώσω την αλήθεια σου. Αν δεν μπορώ τώρα την λίγη που φανερώνεις, πόσο μάλλον τότε στην πληρότητά σου.

Το έχω πάρει απόφαση. Φύγε μέσα στα σκοτάδια της πόλης και πάρε το φως σου το ατέλειωτο από πάνω μου. Φύγε και μην ξαναγυρίσεις πια. Ποτέ πια. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον. Ναι εγώ και τα κατορθώματά μου, εγώ και οι ψευδαισθήσεις μου, εγώ ο ατέλειωτα μόνος εαυτός μου…

Φύγε και μην ξαναγυρίσεις πια – Ι.Κ. Νικηφόρου