«Έρχου Κύριε, έρχου ταχύ...»
Αλλά η αλήθεια δεν κατέχεται, δεν κλείνεται μέσα στον τάφο, ούτε σε εκείνον ούτε στον δικό μας. Ανασταίνεται.
Οι καμπάνες ακόμα ηχούν αναστάσιμα, όχι από το Χριστός Ανέστη που ψάλλαμε μια εβδομάδα πριν, αλλά από εκείνο το συγκλονιστικό πρωινό της «μιας των Σαββάτων», της επομένης του Σαββάτου. Τότε που ο άγγελος φώναξε στις θαρραλέες μα ανυποψίαστες μυροφόρες. Ποιόν ζητείτε; Δεν είναι πια εδώ. Ανέστη από τον τάφο. Από εκείνη την μέρα οι καμπάνες δεν σταματάνε να χτυπάνε και δεν θα σταματήσουν ποτέ μέχρι να δώσουν την θέση τους στις σάλπιγγες των εσχάτων, στις σάλπιγγες της αποκάλυψης.
Εμείς, όμως δεν ακούμε.
Έχουμε την τάση να μιλάμε πολύ και να σβήνουμε κάθε ήχο που μπορεί να αφήνουν οι αναστάσιμες καμπάνες. Λέμε πολλά, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις πράξεις. Δεν αφήνουμε χώρο. Έχουμε την τάση να γινόμαστε κυριαρχικοί, να κατέχουμε τα πράγματα. Η μόνη αλήθεια που ξέρουμε είναι ο κόσμος μας, οι αντιλήψεις μας, τα τείχη της αυτασφάλειας που κτίζουμε γύρω μας για να μην επιτρέπουμε σε τίποτα να μας αγγίξει.
Μιλάμε πολύ, όπως μίλαγαν και οι Φαρισαίοι, όπως πολύ μίλαγε και ο Ιούδας.
Νόμιζαν και νομίζουμε ότι η αλήθεια μας ανήκει. Ότι η ιστορία μας ανήκει. Την κτίζουμε εμείς και τοποθετούμε την αλήθεια μέσα σε αυτήν. Αλλά η αλήθεια δεν κατέχεται, δεν κλείνεται μέσα στον τάφο, ούτε σε εκείνον ούτε στον δικό μας. Ανασταίνεται. Ο αρχηγός της ζωής δεν μπορεί να μείνει στον τάφο, δεν μπορεί να κλεισθεί στον μικρόκοσμο της φαντασίας. Μας το είπε ο ίδιος: «Εγώ ειμί η Αλήθεια, εγώ ειμί η Ζωή».
Μα πώς να διαπεράσει ο Λόγος αυτός την επτασφράγιστη συνείδησή μας;
Τον καταχωνιάζουμε σε μια ακρούλα του νου μας ως έναν λόγο αόριστο που δεν επηρεάζει άμεσα τη Ζωή μας. Σε κάθε σύναξή μας διακηρύσσουμε ότι «προσδοκούμε ανάσταση νεκρών και ζωήν αιώνιον», μα δεν αγγίζει την ψυχή μας ο λόγος αυτός.
Κι όσοι τον αφουγκράζονται, όσοι αληθινά ποθούν την Παρουσία Του, στέκονται μέσα στον κόσμο και τον αναμένουν νοσταλγικά. «Έρχου Κύριε, έρχου ταχύ». Η πλάση ολάκερη αναμένει τη στιγμή που η παρουσία Σου θα πληρώσει τα πάντα. Η Δημιουργία σου Κύριε, τα έργα των χειρών σου διψούν για τη Ζωή που μόνο Εσύ μπορείς να τους προσφέρεις, το Ύδωρ το ζων που υποσχέθηκες στη Σαμαρείτιδα, το Ύδωρ της Ζωής.
«Έρχου Κύριε, έρχου ταχύ…» – Ι. Κ. Νικηφόρου
