Ένας πληγωμένος Άγγελος

Ήλθε ο θείος του, έτσι μου συστήθηκε, και με παρακάλεσε να πάμε στο Νοσοκομείο Παίδων. Ήταν ο Διονυσάκης άρρωστος. «Να τον κοινωνήσουμε;» ρώτησα. «Όχι. Είναι σε κώμα» απάντησε. Δεν ξαναρώτησα. Πήγα χωρίς άλλη κουβέντα.

Αχ! Θεέ μου! Τι είναι αυτό! Ο Διονυσάκης 8 χρονών παιδάκι, σε κώμα. Χωρίς μαλλιά, αδύναμος, χλωμός, διάφανος, άυλος, διασωληνωμένος. Ο μπαμπάς και η μαμά εκεί. Αμηχανία. Κανείς δεν μιλά. Ο πόνος διάχυτος παντού… Άνοιξα το ευχολόγιο στις ευχές «υπέρ υγείας». Άρχισα να διαβάζω. Δεν μπορούσα να συνεχίσω. Όλοι έκλαιγαν. Έκλαιγα κι εγώ. Όταν σταμάτησα, κάθισα πολλή ώρα σιωπηλός. Ένοιωσα μέλος της οικογενείας και τον πόνο τους πόνο δικό μου. Κάποια στιγμή σηκώθηκα, κτύπησα τον πατέρα στην πλάτη, ήταν σαν να μην έβλεπε. Η μητέρα με αγκάλιασε και με φίλησε. «Σ’ ευχαριστώ» μου ψιθύρισε. «Έχουμε μπροστά μας έναν Άγγελο και μάρτυρα» ψέλλισα. Δεν είναι για κλάματα. Φίλησα το παιδί -σαν εικόνα- να πάρω ευλογία κι έφυγα. Η μορφή αυτής της εικόνας θα με συνοδεύει για πάντα. Ήταν η πρώτη φορά που είδα έναν πληγωμένο Άγγελο. Ήταν η πρώτη φόρα που διάβασα ευχή σε έναν τόσο φωτεινό Άγγελο. Μάρτυρες είχα δει κι άλλες φορές. Επιτέλους προσευχήθηκα και για έναν Άγγελο.

Φεύγοντας έμαθα ότι ο Διονυσάκης άνοιξε για λίγο τα μάτια και συνέχισε το παιχνίδι· ένα παιχνίδι που άρχισε εδώ και δύο χρόνια πάνω στο κρεββάτι, στον δικό του παιδότοπο και μόνο αυτός ήξερε να παίζει. Ανέβαινε και κατέβαινε σαν να χοροπηδούσε, σαν να χόρευε. Έκανε δικές του «φιγούρες». Εκείνη τη μέρα όμως άκουσε μια φωνή. Πιο ψηλά. Πιο ψηλά. Κι εκείνος πετάχτηκε προς τα πάνω. Κι ανέβαινε, κι ανέβαινε όλο πιο ψηλά. Ώσπου ξέφυγε από τη γη και χάθηκε στα νέφη βγάζοντας φτερά. Γλίστρησε στην αιωνιότητα με μοναδική ευκολία, πέρασε την πόρτα εντελώς απαρατήρητος.

π. Ε.