Ἡ ὠδή τῆς μικρῆς φλόγας

Ἡ ὠδή τῆς μικρῆς φλόγας

Μειλίχια φλόγα τοῦ κεριοῦ
πού τρεμοπαίζεις στο χάδι τῆς λεπτῆς αὔρας,
τάχα ποιό μήνυμα ἐλπίδας
κομίζεις μέ τό ἱλαρό σου φῶς
στίς σκοτισμένες ψυχές μας,
στήν ἀπεραντοσύνη ποιᾶς θάλασσας ταξίδεψες,
βαρκούλα με το πυροφάνι της,
μέχρι νά φθάσεις κοντά μας,
ἀπ’ τή φωτιά ποιοῦ μακρινοῦ Γαλαξία,
πού κρέμεται πολυέλαιος ἀπό τό θόλο τοῦ συμπαντικοῦ ναοῦ
οἱ ἀρχάγγελοι σέ πρωτάναψαν;
Ἕνα τόσο δά μικρό φωτάκι
καί κρύβεις μέσα σου τή δύναμη μυριάδων ἡλίων,
ὅπως ὁ ταπεινός σπόρος κουβαλάει στό ἀδύναμο σῶμα του
τήν παντοδυναμία τῆς ζωῆς πού προηγήθηκε
καί τῆς ζωῆς πού θά ἔλθει!
Ἄραγε τί θέλεις νά μᾶς πεῖς
μέ τό παράξενο τερέτισμά σου,
ποιός χρησμολόγος καί ποιός προφήτης
θά ἑρμηνεύσει τά ἄρρητα ρήματά σου,
ποιός ψάλτης μέσα στήν ὁλονύκτια ἀγρυπνία
θά τ’ ἀποδώσει σάν τεριρέμ, τερερέμ, ἐρουρέμ
γιά νά νανουρίσει τόν ἀναπεσόντα λέοντα
καί να εἰρηνεύσει τήν ταραχή ἐντός μας;
Μειλίχια φλόγα τοῦ κεριοῦ
πού τρεμοπαίζεις στό χάδι τῆς λεπτῆς αὔρας
καί δέν σβήνεις παρά, τήν λαίλαπα,
εἶσαι ἐσύ πού παραμένεις γλυκύτατη παραμυθία,
τ’ ἁπαλό παρήγορο χάδι τοῦ θεοῦ μας
μέσα στό βαθύ σκοτασμό
τῆς ἁμαρτίας πρός θάνατον.

π. Δοσίθεος Καστόρης