Ω της Αγάπης έκσταση

Τάραξες τα νερά
της ασφάλειάς μου.
Μου γκρέμισες τα τείχη
και διέλυσες τα οχυρά.
Τα δεδομένα μου φαίνονται
να μηδενίζονται εμπρός Σου.
Δεν έχω βάρκα, ούτε καν ξύλο
να πιαστώ στον ερωτικό Σου
ωκεανό.
Μετά βίας αντέχω το σαρκιό μου
γιατί κι αυτό με οδηγεί σε
μία ζωή δίχως Ζωή.

Φίλο δεν βλέπω πουθενά,
συγγένεια δεν γνωρίζω,
είσαι Εσύ κι εγώ· μόνοι μας.
Φοβάμαι! Δεν στο κρύβω.
Είχα μάθει στη νηφαλιότητα
του ψέμματος
και η Αλήθεια με οδηγεί
σ’ ένα απότομο κι αγαπητικό
μεθύσι.
Πορεύμαι μοναχός μέσα
στην παραζάλη
και πάνω στην απελπισία
Σε ακούω να μου ψυθιρίζεις
θυμίζοντάς μου
πως Εσύ ο φίλος,
Εσύ κι ο αδελφός
Εσύ ο γονιός,
Εσύ και ο Νυμφίος μου.

Ω της Αγάπης έκσταση – Σ. Μ.