Ὁ προσκυνητής

Ταπεινός προσκυνητής πορεύομαι
ρακένδυτος καί ἀνυπόδητος
δίχως ραβδί και σάκκο,
μόνος κάτω ἀπ’ τήν ἀπεραντοσύνη
ὅπου μεσουρανεῖ ἀνελέητος ὁ ἥλιος
κι ἡ φοβερή βροχή φθάνει μέχρι τό κόκκαλο,
δίχως νεφέλη ἤ ἀστέρα ὁδηγό,
τρώγοντας μέ τό ζύγι «ἐγκρυφία ἄρτο»,
κριθαρένιο σταχτόψωμο
ψημένο σέ χόβολη ἀπό κοπριά,
ὅπως τότε στήν ἐξεικόνιση τῆς πολιορκίας καί τοῦ λιμοῦ
ὁ ἀγρυπνῶν καί βλέπων Ἰεζεκιήλ,
μέ μετρημένο καί τό νερό νά ἀνακουφίζει τή δίψα,
μέ τήν ἄμμο νά καίει τίς φτέρνες
καί τις πέτρες σκληρό θάνατο στά πέλματα.
Συντροφιά καί παρηγοριά οἱ «Ἀναβαθμοί»,
τό γλυκό τραγούδι τῆς ἱεραποδημίας:
«Εὐφράνθην ἐπί τοῖς εἰρηκόσι μοι
εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα.
Ἐστῶτες ἦσαν οἱ πόδες ἡμῶν
ἐν ταῖς αὐλαῖς σου Ἱερουσαλήμ…»
Μέ δυναμώνει νά περάσω ἄφοβος
καί μέσα ἀπ’ τήν κοιλάδα τῆς σκιᾶς θανάτου.
Μέσα σέ κόπους καί πόνους βαδίζω
μέ τήν προσδοκία ὅτι θά φύγω μακριά
ἀπό τήν Αἴγυπτο τῆς δουλείας
καί τήν αἰχμαλωσία τῆς Βαβυλώνας
καί ἀπελεύθερος θά φθάσω
στήν γῆ τήν ἀγαθή τῆς ἐπαγγελίας Σου,
ν’ ἀνέλθω τήν εὐλογημένη κλίμακα,
νἀ εἰσέλθω στόν οἶκο Σου
καί νά προσκυνήσω εἰς ναόν τόν Ἅγιόν Σου.

π. Δοσίθεος Καστόρης