Λευκές ανταύγειες

Μια μικρή λίμνη με λευκές ανταύγειες
ξαλμύρισε ψες την θολούρα της χτεσινής θάλασσας.

Ο ήλιος με τις ενοχλητικές φωταψίες του,
τα πεύκα με τις βελόνες,
τα βότσαλα με τις τραχιές απολήξεις τους
σκιάχτηκαν μπρος στον ίσκιο του κυρτωμένου πρωινού
αναμαλλιασμένα χαρούμενα νεανικά πρόσωπα και γέλια
που σπαρταρούσαν στις στεριές των αφρισμένων κυμάτων

μ’ ένα παράπονο σέρτικο,
μ’ ένα βλέμμα φορτικό,
με τα χέρια βουτηγμένα ως τον αγκώνα
σε ένα πώς…
σε ένα γιατί…

σαν νούφαρα τοποθετημένα προσεγμένα
στον πάτο των φωσφοριζόντων χρωμάτων.

Και το αύριο παιδιαρίζει ατέλειωτα
παραμιλεί και  απαγγέλει στίχους
απ’ ένα μισαρχημένο νανούρισμα
που μας τραγουδούσε η μάνα μας,

Τις μέρες και τις νύκτες
των παιδικών ονείρων μας.

Ζαχαρίας Ι. Κυριακού