Καί πάλι φύγε…

Εἶσαι ὁ μέγας ἀπόβλητος
ἀπ’ τή ζωή μας,
persona non grata στήν πολιτεία μας,
ἐξόριστος στόν ἀσπρόμαυρο μεταφυσικό οὐρανό,
ἐν μέσῳ νεφελῶν στὸν θρόνο Σου
ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος καί ὑπό ἀγγέλων ὑμνούμενος.
Ἐμεῖς πάντως δέν Σέ θέλουμε
παθαίνουμε δαιμονική ὑστερία
μόλις ὑποπτευθοῦμε τήν παρουσία Σου·
νά φύγεις, νά φύγεις!…
Δέν ἀντέχουμε οὕτε τή δικαιοσύνη Σου,
οὕτε ἀκόμη περισσότερο τήν ἀγάπη Σου·
ζητοῦμε νά φύγεις ἀπὸ τά ὅριά μας, ὅπως τότε οἱ Γαδαρηνοί.
Πρός θεοῦ, μακριά ἀπό τόν Θεό,
εἶναι ὕψιστο ζήτημα ὑπαρξιακῆς ἀσφάλειας.
Σκεπτόμαστε μάλιστα νά ἀπαιτήσουμε
νά ἀποσύρεις ἀκόμα καί τό λόγο Σου
ἀπό τίς Βίβλους πού τυπώνουμε,
ἀχρείαστες οἱ ἐντολές Σου,
ἄχρηστη μέσα στήν τόση τύφλωση
καί ἡ Χάρη Σου!
Μά Ἐσύ ἐπιμένεις σάν ἀποκρουσμένος ἐραστής
σέ παροξυσμό ἀγάπης
νά εἶσαι πάντα ὁ Ἐμμανουήλ,
ὁ Θεός ἀνάμεσά μας,
καί νά ἐνεργεῖς σέ πείσμα τόσης ἄρνησης
τό μέγα θαύμα τῆς ζωῆς καί σωτηρίας μας.

Ἀρχιμανδρίτης Δοσίθεος Καστόρης