Η μικρή μας Ιθάκη

Η μικρή μας Ιθάκη

Ηχώ φθονερή, αρπακτική και αγέλαστη
Πού είναι τα θύματά σου;
Οι εραστές του θανάτου μας…
Πού είναι τα ατέλειωτα και βιαστικά χαράματα
στην άκαρπη κεντητή ποδιά σου;

Ανοιχτωσιά και έρεβος
γεύσεις κοντινές σαν ίσκιους μαύρους,
άφεγγων φυτεμένων νησιών
σε πέλαγος ανθρώπων
και νοημάτων.

Και πλοία για εμάς, για εσάς
για όλους τους
γεμάτα ταξίδι
και αγωνία και πόνο
και αιωρούμενους τροβαδούρους
κρεμασμένους από κάτι υπνωτισμένα σύννεφα,
συνοδευτές επών και ονείρων
σημερινών, χτεσινών, Ομηρικών.
Λες και πάμε να πατήσουμε την Τροία
ή να επιστρέψουμε από την μικρή μας Ιθάκη.

Όχι, δεν είναι η επιστροφή
δεν είναι ο γυρισμός
είναι η άρνηση να σηκώσεις το μαντήλι
ή να τραβήξεις την αυλαία
και να περιμένεις στωικά και ανυπόμονα
ένα απεγνωσμένο λειψό χειροκρότημα.

Ιθάκη, Ιθάκη. Δεν μιλώ γι’ αυτήν του Οδυσσέα
Αυτή την σμίλεψαν βλέπεις
μάτια και φωνές και κύματα.
Καβάφης, Ελύτης, Σεφέρης….
Όχι, όχι,
μιλώ για την δική μου Ιθάκη
αν δεν έπαψε στιγμή να σας ανήκει.

Ιωσήφ Κουτσούρης