"Άφησε τη στάμνα, επειδή η ίδια γέμισε με ύδατα ζωής."

Αλλ’ εκείνη [η Σαμαρείτιδα], αφού παράτησε τη στάμνα, εισήλθε στην πόλη. Άφησε τη στάμνα [που γεμίζει με φυσικό νερό], επειδή η ίδια γέμισε με ύδατα ζωής, και αφού προσήλθε στους κατοίκους [της Συχάρ], αναβοούσε: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος μου είπε όλα όσα έχω κάνει. Μήπως αυτός είναι ο Χριστός;». … Τους δημιούργησε την επιθυμία να πάνε [να δουν τον Χριστό] και να «θηρευθούν» [και αυτοί στην πίστη]. Όπως σαγηνεύθηκε η ίδια [από τη συνάντηση με τον Χριστό], έτσι σαγηνεύει [και τους συμπατριώτες της]. Αυτή προχώρησε [στο να αναγνωρίσει τον Χριστό] από Ιουδαίο σε Κύριο, [και τώρα, όπως μίλησε στους συντοπίτες της για έναν «άνθρωπο»] χειραγωγεί [τους άλλους στο να θεωρήσουν τον Χριστό] από άνθρωπο, ως Θεό. Ω, η πόρνη [αναδείχθηκε αληθινή] απόστολος!

Η πόρνη [με την ταπείνωση και το θάρρος της] έγινε δυνατότερη από τους αποστόλους.

Διότι οι απόστολοι, αφού πρώτα ολοκληρώθηκε όλη η «Θεία Οικονομία» [το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων], μόλις τότε άρχισαν να κηρύττουν ως απόστολοι. Ενώ η πόρνη [αυτή] και προ του Πάθους ακόμα και της [ολοκλήρωσης της] Θείας Οικονομίας και της Ανάστασης, ευαγγελίζεται τον Χριστό.

«Ελάτε, να δείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος μου είπε όλα όσα έχω κάνει. Στηλιτεύω τις δικές μου αμαρτίες, για να χειραγωγήσω εσάς [για να σας οδηγήσω προς την αληθινή πίστη]. Για να γνωρίσετε εσείς τον Θεό, ο οποίος ήλθε στους ανθρώπους, γι’ αυτό δημοσιοποιώ τις δικές μου ασχήμιες. Και ας προσκυνείται ο Χριστός, ο οποίος δεν σιχαίνεται [δεν αποστρέφεται] τους αμαρτωλούς». …

Κοίτα, πόση σοφία είχε αυτή η γυναίκα, πόση ευγνωμοσύνη [έδειξε αυτή] η πόρνη!

Ένα μόνο αμάρτημα αποκάλυψε σε αυτήν ο Χριστός, το αμάρτημα της πορνείας [που διέπραττε], και εκείνη, αφού παράτησε τη στάμνα, έτρεξε στην πόλη, λέγοντας: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος μου είπε όλα όσα έχω κάνει». Κηρύττει εκείνον που τα πάντα γνωρίζει, κηρύττει ως ισχυρότερη από τους [ίδιους τους] αποστόλους. Δεν τον είδε να ανασταίνεται από τους νεκρούς, δεν είδε τον Λάζαρο να ανακαλείται από τον τάφο, ύστερα από τέσσερις ημέρες [όπου βρισκόταν θαμμένος], δεν είδε τον θάνατο να κλείνει [τις πύλες του, ηττημένος], δεν είδε τη θάλασσα να υπακούει στον λόγο [του Χριστού], δεν είδε εκείνον που τον Αδάμ έπλασε να αναπληρώνει με τον πηλό [που έφτιαξε και επέθεσε] στα μάτια του Τυφλού [τον οποίο θεράπευσε] αυτό που εκ γενετής δεν είχε [δηλ. την όραση]. Και εκείνον που στον Παράδεισο σαν άλλος κεραμέας έδρασε [δημιουργώντας τα πάντα] με τον λόγο του, εκείνον κήρυττε τώρα αυτή. …

Και από την πόλη εκείνη των Σαμαρειτών πολλοί πίστεψαν σε αυτόν, από τον λόγο της γυναίκας, η οποία επιβεβαίωσε ότι «μου είπε όλα, όσα έκανα». Ας μιμηθούμε αυτήν τη γυναίκα, την Σαμαρείτιδα κι εμείς, και ας μην αισθανθούμε για τις δικές μας αμαρτίες αισχύνη [που μας απομακρύνει εγωιστικά από τη σωτηρία], αλλά ας φοβηθούμε τον Θεό [ας αισθανθούμε ταπεινά το δέος απέναντι στην καλοσύνη του Θεού]. … Ας διαλεχθούμε με τον Χριστό. Διότι και τώρα ανάμεσά μας βρίσκεται και μας μιλά μέσω των προφητών και των αποστόλων. Ας ακούσουμε λοιπόν, και ας δείξουμε πίστη και εμπιστοσύνη σε αυτόν.

Αποσπάσματα από τον λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου,
Εἰς τὴν Σαμαρεῖτιν, καὶ εἰς τὸ, «Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας, λεγομένην Συχάρ.», έκδ. J.-P. Migne, Patrologiae cursus completus (series Graeca) τόμ. 59, Paris 1857-1866, στ. 535-542 (επιλογή).

© Επιλογή κειμένου και απόδοση στη Νεοελληνική: v.a.k. για λογαριασμό του www.epiaspalathon.gr  (2017)