Ένα παιδί που ήταν Άγιο - Ένας Άγιος που έμεινε παιδί

«Εσύ παιδί μου θα αγιάσεις. Να  συνεχίσεις, με την δύναμη του Θεού, και θα σε ανακηρύξει η Εκκλησία Άγιο.»
Επίσκοπος Χαλκίδος Γρηγόριος, 19-12-1952

Την Πέμπτη 31 Αυγούστου 1986 βρέθηκα για πρώτη φορά προσκυνητής στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ στην Βόρεια Εύβοια. Το πρωί της άλλης ημέρας, 1 Σεπτεμβρίου, συλλειτούργησα με τον Ηγούμενο της Μονής πατέρα Ιάκωβο. Ήταν  η πρώτη φορά που τον έβλεπα και τον γνώριζα, χωρίς να έχω ακούσει προηγουμένως κάτι γι’ αυτόν.

Απλός, χαριέστατος, ευγενής και καθ’ όλη την Θεία Λειτουργία προσεκτικός και προσευχόμενος.

Απέναντί μου ήταν ιδιαίτερα ευγενής και τρυφερός, τόσο που συγκινήθηκα αφάνταστα. Χρειάστηκε δε να περάσει πολύς καιρός, για να καταλάβω ότι αυτή την αποκλειστικότητα της αγάπης που ένοιωθα ότι μου προσέφερε, την εξέπεμπε σε όλους τους ανθρώπους και ιδιαίτερα στα πνευματικά του παιδιά.

Μετά την Θεία Λειτουργία πήγαμε στο αρχονταρίκι της Μονής το παλαιό, δίπλα στην βρύση που τρέχει συνέχεια νερό. Εκεί μου αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά το μεγαλείο της Αγιότητας του. Επί δύο ώρες διηγούμενος με ιδιαίτερη χάρη, παραστατικότατα, μιμούμενος φωνές συνομιλητών του με απαράμιλλο τρόπο, μου αποκάλυψε σχεδόν όλη την γεμάτη με θεοσημείες ζωή του. Η  παρουσία του με γέμισε δέος και ένοιωσα έντονα το μεγαλείο της Αγιότητας του. Μιλούσε με τέτοια φυσικότητα για την σχέση του με τους Αγίους – και ιδιαίτερα με  τον Άγιο Δαυίδ και τον Όσιο Ιωάννη τον Ρώσσο – καθώς και για τα προβλήματα που του δημιουργούσε ο πειρασμός.

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, με τους λόγους του, μου αποκάλυπτε την πραγματική διάσταση της Ορθοδόξου πίστεως.

Αποκάλυπτε με έναν μοναδικό τρόπο ότι η πίστη είναι σχέση, μια σχέση  αγάπης με τον Θεό και τους Αγίους. Μετάγγιζε με ιδιαίτερη χάρη και πραότητα τις θείες εμπειρίες και έκανε τους ακροατές του κοινωνούς με έναν μυστικό καρδιακό τρόπο «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».

Η λεπτότητα και ευγένεια του, καρποί της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα του, ανέδυαν από κάθε κίνηση του, από τα λόγια του, την ματιά του, από το ύφος της φωνής του, αλλά κυρίως μέσα από την πηγαία αγάπη του προς όλους. Είχε δε το ιδιαίτερο χάρισμα να παρηγορεί τους πονεμένους. Το συνεχές μες στην ροή του λόγου του «με συγχωρείτε» πρόδιδε την μεγάλη του ταπείνωση και την παιδική αγνότητα της ψυχής του.

Δεν ξέρω αν ο Γέρων Επίσκοπος Χαλκίδας Γρηγόριος, την ημέρα της χειροτονίας του π. Ιακώβου στις 19-12-1952, έβλεπε την Χάρη του Θεού που είχε από μικρό παιδί ή αν απλώς προφήτευσε, λέγοντας: «Εσύ, παιδί μου, θα αγιάσεις. Να συνεχίσεις με την δύναμη του Θεού και θα σε ανακηρύξει η Εκκλησία Άγιο».

Από το 1927, όταν σε ηλικία 7 χρονών συνομίλησε με την προστάτιδά του Αγία Παρασκευή, δεν έπαψε να συνομιλεί και να συναναστρέφεται με τους Αγίους. Όταν αρρώσταινε, τον θεράπευαν και, όταν ευλογούσε τους ανθρώπους, ζητούσε συμπαράσταση και βοήθεια από τους ουράνιους φίλους του. Ο Όσιος Δαυίδ σπάνια του χάλαγε χατίρι. Καθώς όμως κρατούσε πάντα την κάρα του Αγίου στα χέρια του, όταν σταύρωνε τους ανθρώπους, μας… μπέρδευε, γιατί δεν ξέραμε ποιος από τους δύο θαυματουργούσε.

Έζησε μέσα στην άσκηση για τον εαυτό του και την συνεχή προσφορά προς τους ανθρώπους.

Έζησε με υπομονή στους συνεχείς πειρασμούς, αλλά και με συνεχείς ουράνιες εμπειρίες, μέσα σε ακατάπαυστη προσευχή και λειτουργική ζωή. Ήταν πολίτης του κόσμου τούτου, αλλά την ίδια στιγμή ζούσε σαν πολίτης του Ουρανού. Η  συναναστροφή του με τους Αγγέλους κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, τον έκανε αέρινο, σε τέτοιο βαθμό που, ενώ δεν είχε φτερά,  πολλοί τον είδαν να μην πατά στην γη. Δεν ταξίδεψε και δεν πήγε μακριά, αλλά «πνευματικῷ τῷ τρόπῳ», όπως έλεγε, πήγαινε παντού.

Όταν η αδελφή του Αναστασία πέθανε, αφήνοντας ορφανά, ο Άγιός μας λύγισε, ράγισε η καρδιά του από τα δάκρυα και τις προσευχές, «λύγισε» όμως και ο Θεός και τον παρηγόρησε. Είδε την αδελφή του «να βρίσκεται περιχαρής εις την Ουρανίαν Μονήν του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου». Ακόμα, πηγαίνοντας τα σκοτεινά βράδια του χειμώνα να προσευχηθεί στο ασκητήριο του αγαπημένου του Οσίου, ο φύλακας άγγελός του τον φώτιζε σαν αστέρι του ουρανού, να μην χάσει τον δρόμο του.

Την Παρασκευή 30 Αυγούστου 1991 στον εσπερινό τον είδα τελευταία φορά. Μού ‘πε να πάω σύντομα να τα ξαναπούμε, αλλά δεν πρόλαβα, γιατί 21 Νοεμβρίου μετακόμισε, έφυγε για τον Ουρανό, για τον τόπο, στον οποίο πραγματικά ανήκε.

Τον περίμενε το Ουράνιο Θυσιαστήριο γιατί δεν μπορούσε να ζει χωρίς την Θεία Λειτουργία.

«Έστησε» όμως έξω από το καθολικό της Μονής, στον τάφο, όπου κείται το Άγιο Λείψανο του, το «εξομολογητήριό» του, για να συνεχίσει το έργο του, να παρηγορεί τους ανθρώπους. Από σήμερα, 27 Νοεμβρίου 2017, με απόφαση της Εκκλησίας μας, που ο ίδιος τόσο αγαπούσε και σεβόταν, ανακηρύχθηκε και επίσημα Άγιος, για να προσλάβει το έργο του αυτό διαστάσεις οικουμενικές.

Άγιε του Θεού, Άγιε της Εκκλησίας μας, Άγιε Ιάκωβε, Αγαπημένε μας πατέρα Ιάκωβε, σε ευχαριστούμε για όλα. Γιατί υπήρξες και υπάρχεις αναμεσά μας. Γιατί μας παρηγόρησες και συνεχίζεις να μας παρηγορείς. Γιατί προσευχήθηκες και προσεύχεσαι για μας. Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.

 π. Ε.