Απόστολος Κυριακής 30 Απριλίου 2017

Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν. καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα, οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας. καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Κατά τις ημέρες αυτές, καθώς πλήθαινε ο αριθμός των πιστών, άρχισαν να γογγύζουν οι «Ελληνιστές» (δηλ. οι Εβραίοι Χριστιανοί, οι οποίοι κατάγονταν από ξένες περιοχές και μιλούσαν την ελληνική γλώσσα), παραπονούμενοι εναντίον των Εβραίων Χριστιανών της Ιουδαίας, διότι οι χήρες τους παραμερίζονταν και παραμελούνταν στην καθημερινή διακονία (της διανομής τροφών και βοηθημάτων). Οι δώδεκα Απόστολοι τότε, αφού προσεκάλεσαν όλον το πλήθος των πιστών, είπαν: «δεν είναι αρεστό (στον Θεό), να αφήσουμε εμείς την ενασχόλησή μας με το κήρυγμα του λόγου του Θεού και να διακονούμε τις τράπεζες του φαγητού. Γι’ αυτό λοιπόν, αδελφοί, εξετάσατε με πολλή προσοχή και εκλέξατε ανάμεσα σας επτά άνδρες, οι οποίοι να έχουν την «καλή μαρτυρία» από όλους, να είναι δε γεμάτοι με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και με σοφία, τους οποίους εμείς θα καταστήσουμε υπεύθυνους για την υπηρεσία αυτήν. Κι εμείς θα ασχοληθούμε με μεγαλύτερο ζήλο με την προσευχή και τη διακονία του λόγου (του κηρύγματος)». Και ο λόγος αυτός άρεσε σε όλο το πλήθος των πιστών. Και εξέλεξαν τον Στέφανο, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και τον Φίλιππο και τον Πρόχορο και τον Νικάνορα και τον Τίμωνα και τον Παρμενά και τον Νικόλαο, ο οποίος ήταν «προσήλυτος» από την Αντιόχεια (δηλ. ήταν ειδωλολάτρης, ο οποίος ήδη πριν να πιστέψει στον Χριστό είχε προσηλυτισθεί στην ιουδαϊκή θρησκεία). Αυτούς λοιπόν τους παρουσίασαν ενώπιον των Αποστόλων και (οι Απόστολοι), αφού προσευχήθηκαν, έθεσαν πάνω τους τα χέρια τους («χειροτονώντας» τους, για να τους μεταδοθεί η ειδική για το έργο τους Θεία Χάρη). Και το κήρυγμα του θείου λόγου εξαπλωνόταν και πλήθαινε ιδιαίτερα ο αριθμός των μαθητών στην Ιερουσαλήμ, καθώς πολύ πλήθος από τους Ιουδαίους δέχονταν την πίστη.

Εικόνα εξωφύλλου:
Πράξεις των Αποστόλων. Απόσπασμα από την πρώτη σελίδα χειρογράφου των αρχών 12ου αιώνα. (Walters Ms. W.533, fol. 1r). http://www.thedigitalwalters.org (Άδεια CC BY-SA 3.0)

© Απόδοση στη Νεοελληνική: v.a.k. για λογαριασμό του www.epiaspalathon.gr  (2017)