Επί ασπαλάθων - Ι.Ν. Αγίων Αναργύρων Ηλιουπόλεως
Οι ασπάλαθοι είναι αγκαθωτοί θάμνοι με κίτρινα σα πεταλούδα λουλούδια που κατακλύζουν τις ξερές πλαγιές των λόφων της Πατρίδας μας. Από μακριά φαίνονται σαν στολίδια από κοντά, όμως, τα σουβλερά βελόνια τους σε φοβερίζουν.
Έτσι είδε τους ασπάλαθους και ο ποιητής Σεφέρης σε στιγμή οργής. Σκληρούς εκδικητές. Τους είδε σαν τιμωρούς των τυράννων που με τα αγκάθια τους θα τους βασανίσουν, όπως παλαιά τιμώρησαν τον τύραννο της Παμφυλίας τον Αρδιαίο.
Παλαιότερα οι ξωμάχοι μας, μέσα στο Χειμώνα, όταν πάσχιζαν για λίγη ζεστασιά και τα καυσόξυλα από την υγρασία και το κρύο δεν υπάκουαν να ανάψουν την φωτιά, μοναδική τους ελπίδα και απαντοχή ήταν οι ασπάλαθοι, οι ξεροί, με τα γυμνά σουβλερά αγκάθια, που τότε γίνονταν τόσο συμπαθείς. Η μόνη τους ελπίδα μέσα στην παγωνιά. Ήταν το καλύτερο προσάναμμα φωτιάς ανάμεσα στα βρεγμένα ξύλα και τα χλωρά πουρνάρια.
Επί των ασπαλάθων, λοιπόν, τα ξύλα για να ανάψει η φωτιά, να ‘ρθεί η ζεστασιά, να ‘ρθεί το φως και η παρηγοριά.
Σαν προσάναμμα φαντάζει στα μάτια μας «ο ασπάλαθος» και στην παγωμένη ατμόσφαιρα της πατρίδας μας. Σ’ ένα κόσμο μέσα στην καταχνιά. «Άναψε ένα κερί και μην καταριέσαι το σκοτάδι».
Ένα κερί «επί ασπαλάθων» είναι η προσπάθεια μας, μήπως και πάρουν φωτιά τα βρεγμένα από τα δάκρυα των ανθρώπων φρύγανα της πίστης και της ελπίδας και φέρουν λίγο φώς, λίγη ζεστασιά, λίγη ελπίδα, στις παγωμένες από την «κρίση» καρδιές μας.