Κοιτάζω κάτι στιγμές

Θα επιμείνω όμως, άκου την πνοή, αν είναι ειρωνεία, τί αλήθεια! και αν είναι ειρωνεία, τί η αλήθεια;

Σίγουρα…

Κοιτάζω κάτι στιγμές
τότε που ο νους στέκει ασάλευτος
ανήμπορος να πλαγιάσει πλάι στους στοχασμούς
των τριμμένων ονείρων.
Λέω πως ξόφλησα
πως με γέλασαν τα ίδια μου τα πινέλα
οι θαρρετοί χρωματισμοί μου,
αλλά και τα χνάρια τους.
Κι όμως,
άκου την μακρόσυρτη ξάστερη φωνή.
Αν είναι ειρωνεία, τί αλήθεια!
Ίσως…
Ναυαγός ωστόσο και πάλι στο ίδιο ξερονήσι.
Το ξέρω καλά, το ψηλάφησα
δεν μοιάζω ξένος.
Θυμάμαι πάντα.
Δεξιά ο ωκεανός, ζερβά η θάλασσα
και στα ίσα μια πεταλούδα.
Με παίρνει στα χέρια της
με τραβά με τ’ ακροδάχτυλα της
με παρασέρνει στα σερνάμενα βήματά της.
Τα μηνίγγια σφίγγουν
τα μάτια γονατίζουν
και τα χείλη ξεχειλίζουν με το ποτό
που αποστάχθηκε από την ειρωνεία μιας ποίησης.
Δικιά σας, δικιά μας.
Όλα είναι πιθανά .
Θα επιμείνω όμως,
άκου την πνοή,
αν είναι ειρωνεία, τί αλήθεια!
και αν είναι ειρωνεία, τί η αλήθεια;
Σίγουρα…