Το σώμα ως δημιούργημα του Θεού

Ας ξεκινήσουμε από μια κομβική παραδοχή. Ο Θεός είναι ο δημιουργός μας.

Αυτός μας έπλασε, Αυτός μας έκτισε, η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται από Αυτόν. Μόνοι μας δεν φέρουμε ζωή, δεν κουβαλάμε ζωή, δεν είμαστε αυθύπαρκτοι, δεν φέρουμε την ύπαρξη μόνοι μας. Από Αυτόν πηγάζουμε, από Αυτόν νοηματοδοτούμαστε. Η ζωή μας είναι κτιστή, έχει πλαστεί, είναι υλική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι εκ των πραγμάτων κακή, εκ των πραγμάτων αμαρτωλή.

Ο άνθρωπος έχει κληθεί από τον Θεό σε μια σχέση μαζί Του και αυτή η σχέση δίνει ζωή. Αυτή η σχέση γεμίζει φως. Είναι ο Παράδεισος. Όταν ο άνθρωπος αποφασίσει να απομακρυνθεί από αυτή την σχέση, από αυτή την κατάσταση της κοινωνίας, μένει έκθετος στις δικές του δυνάμεις, μένει έκθετος στις δικές του ιδιότητες. Αυτές οι ιδιότητες, όμως, οι δυνατότητες, είναι κτιστές, έχουν όρια, έχουν θάνατο μέσα τους. Η απουσία του Θεού γεμίζει τον άνθρωπο με ψέμα, με θάνατο, με αμαρτία. Με μια παραίτηση στα περιορισμένα όρια. Αυτός είναι ο ρεαλισμός της ύπαρξής μας, αυτός είναι ο ρεαλισμός της κατάστασής μας.

Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα, το σώμα δεν μπορεί να είναι ένα αντικείμενο κακού για τον άνθρωπο.

Δεν μπορεί να είναι ένα αδιάφορο γεγονός ούτε κάτι που συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με την αμαρτία και την πτώση. Πολλές φορές ταυτίζουμε το σώμα με κάτι εξ’ ορισμού αρνητικό, με κάτι που μας τραβάει προς τα κάτω, με κάτι που μας οδηγεί στην αμαρτία και στην απώλεια. Τέτοιου είδους τοποθετήσεις απέχουν πολύ από την ορθόδοξη πατερική και εκκλησιαστική εμπειρία της εκκλησίας μας. Το σώμα είναι ένα δημιούργημα του Θεού, το οποίο καλείται από Αυτόν σε κοινωνία, όπως καλείται και ο άνθρωπος ολάκερος. Αν εγκαταλείψουμε το σώμα μας στην αυτοτέλεια του, στην ατομική του δύναμη, αν το απομακρύνουμε από τον Θεό και το οδηγήσουμε σε δρόμους μοναχικούς και ιδιοτελείς, τότε το εκθέτουμε στην φθορά, στην πτώση και τον θάνατο. Τότε το αποθέτουμε στην αμαρτία και στην απώλεια. Οι επιλογές μας μειώνουν το σώμα μας, οι αποφάσεις μας το καταδικάζουν, η προοπτική που του δίνουμε το υπονομεύει.

Η εκκλησιαστική μας παράδοση τιμά το σώμα, το αναδεικνύει.

Ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έλαβε σώμα, σώμα κτιστό και το ανέδειξε, το θέωσε, το έθεσε σε κοινωνία μαζί του. Στην Θεία Ευχαριστία γινόμαστε μέτοχοι αυτού του σώματος και μας δίνεται η δυνατότητα, με αυτό τον τρόπο, να αναδείξουμε και το δικό μας σώμα, να το θεώσουμε, να το συσχετίσουμε με τον Θεό.

Η άσκηση, η νηστεία, δεν είναι ένας βασανισμός, δεν είναι μια καταδίκη του σώματος.

Είναι πράξη ανάδειξης του σώματος. Πράξη θέλησης και επιλογής στη σχέση με τον Θεό. Πράξη μετοχής στην δυνατότητα που έχει το σώμα μας. Πράξη μετοχής στην Αλήθεια με την οποία μπορεί να ενδυθεί το σώμα. Είναι φορεσιά και στόλισμα Αλήθειας. Είναι συνήθεια συμπόρευσης του σώματος και της Αλήθειας. Είναι απόφαση πρόγευσης της Αλήθειας που μπορεί να κουβαλήσει το σώμα μας. Είναι μια συνήθεια που αποκτάς όταν αναζητάς την μόνη Αλήθεια. Η Αλήθεια είναι τα έσχατα, είναι το τέλος. Η άσκηση είναι συνήθεια εσχατολογική.

Το σώμα ως δημιούργημα του Θεού – Ι. Κ. Νικηφόρου