Η Ωδή των Εσχάτων

Ἀναγνώρισα τόν πανάρχαιο χρησμό στό θρόϊσμα τοῦ ἱεροῦ δένδρου καί πορεύθηκα μέ τόλμη στόν τάφο.

Ἡ ᾨδή τῶν Ἐσχάτων

Ἄφρισε ἀπό τό κακό του
ὁ ἀρχέκακος ἐκεῖνος Βύθιος δράκων
καί ἀνεξήγητα ἐρυθρίασε τό σύμπαν.
Ἡ σελήνη στήθηκε σταγόνα αἵματος
στή μελανή σημαία τοῦ κοσμικοῦ ἐρέβους.
Ἄστραψαν κεραυνοί ἀπ’ τίς κραυγές τῶν ἀρχαγγέλων
καί κρουνοί οὐράνιοι ἀνέβλυσαν ἱερό χυμό,
παταμηδόν τό γάλα τῆς Ἀμάλθειας.
Τότε κατάλαβα ὅτι τ’ ἀστέρια εἶναι βρώσιμα,
ὅτι οἱ ὀσμές τοῦ σπέρματος καί τοῦ οἴνου
εἶναι μηνύματα ὑπερκόσμια,
ὅτι ἡ πορεία τῆς ζωῆς περνάει ἀναγκαστικά
μέσα ἀπ’ τόν μαγικό καθρέφτη τῶν παραμυθιῶν.
Ἀναγνώρισα τόν πανάρχαιο χρησμό
στό θρόϊσμα τοῦ ἱεροῦ δένδρου
καί πορεύθηκα μέ τόλμη στόν τάφο.
Μέσα ἀπ’ τόν θάνατο προβάλλει μιά νέα πραγματικότητα,
κατακόκκινη σάν μανικός ἔρωτας
καί φοβερή σάν προσευχή πού ψάχνει μάταια τόν θεό τῆς.
Πῶς μέ τέτοιο σεισμό
νά παραμείνω ἔγκλειστος στό εὐτελές μου δέμας;