Παραθύρι μακρόστενο

Παραθύρι μακρόστενο, ανεκτό στο φώς
στιγμές ατέλειωτες, κερωμένες στιγμές
και ένα γέλιο,
για κάποιους ανόητο
για εμάς γέφυρα στο χάσμα που απλώνεται γύρω από τα χείλη,
τα φορτωμένα χείλη.

Ήλιος, γη. Κουβέντες απλές, λογικές
Πάντα κάτω από το κέλυφος
μιας γυμνωμένης χώρας.

Σκάνδαλο, ζωή. Λέξεις φανερές, συχνά στωικές
κάπου- κάπου μαγικές
διόπτρα γυαλιών σε τρομαγμένους φακούς μυωπίας.

Ουρανός, πνοή.  Φιγούρες τραγικές
σε ένα έργο ενόχων και ενοχών
και ένα ηχόχρωμα ενοχλητικό, πολύ ενοχλητικό
σχεδόν αποκρουστικό.

Σήμερα άνοιξα τα καμένα μας γράμματα.
Αποστολέας άγνωστος. Ένοχος γι’ αυτό.
Παραλήπτης γνωστός. Ένοχος και αυτός.
Αλίμονο…

Οι σχέσεις γινήκαν ενοχές,
και οι ενοχές
οι μόνες σχέσεις.

Πέτρινα χρόνια, πέτρινες καρδιές,
χωρίς ξέφωτο, χωρίς ανάσα,
και τέλος άγνωστο.
Λυπημένος αχός και ρόγχος,
το τέλος.

Και το παραθύρι πάντα εκεί
μακρόστενο, πάντα μακρόστενο,
ανεκτό στο φώς
πάντα στο λίγο φώς.

Παραθύρι μακρόστενο – Ζαχαρίας Ι. Κυριακού