Εγώ ειμί η αλήθεια και η ζωή

«Αν η αλήθεια, ας υποθέσουμε, θα απέκλειε τον Χριστό, εγώ θα έμενα με τον Χριστό και όχι την αλήθεια». Η φράση αυτή του Ντοστογιέφσκι μας φέρνει αντιμέτωπους με μια σκληρή πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι γεγονός σημαντικό στο βαθμό που συσχετίζεται με το γεγονός της ζωής. Η αλήθεια οφείλει να παράγει ζωή, οφείλει να γεμίζει τον άνθρωπο, οφείλει να του ανοίγει τον δρόμο, οφείλει να του δίνει φως και να του προσφέρει την αλλαγή στον ορίζοντα της ύπαρξής του.

Αλήθεια και ζωή δεν μπορούν να χωριστούν, δεν μπορούν να διασπαστούν.

Είναι πραγματικότητες αλληλένδετες μεταξύ τους και ακολουθούν τον άνθρωπο κάθε στιγμή της ύπαρξής του σε αυτόν τον κόσμο. Στην παράδοση της εκκλησίας μας δεν διαχωρίστηκαν ποτέ αυτές οι έννοιες. Η αλήθεια ήταν και είναι η ζωή που χαρίζει ένα πρόσωπο, το πρόσωπο του Χριστού. Και ζωή είναι η αλήθεια που πλημμυρίζει την ύπαρξή μου κάθε λεπτό μέσα από την δική του παρουσία. Όλα γυρίζουν στο πρόσωπο του Χριστού, όλα επιστρέφουν σε αυτόν. Αυτός είναι η πληρότητα των πάντων. Δεν μπορεί η αλήθεια να είναι μια σκέψη, μια ιδεολογία, μια κοινωνική σύμβαση. Δεν μπορεί η αλήθεια να είναι κατασκεύασμα απλά του ανθρώπου. Μα ούτε και μπορεί η αλήθεια να είναι μια εκφρασμένη εξουσία του Θεού. Η αλήθεια είναι η συνάντηση ενός διαλόγου. Του διαλόγου μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Η κατάθεση του Θεού και η ανταπόκριση του ανθρώπου. Το βλέπεις αυτό στους Αγίους, στους αποστόλους, στους μάρτυρες. Τους βλέπεις να φέρουν μαζί τους την αλήθεια, να κουβαλάνε την ζωή και να την απλώνουν αδιάκριτα γύρω τους. Η θέλησή τους, ο λόγος τους, η ύπαρξή τους έχει συναντήσει τον Θεό. Έχει συναντήσει την δική του κίνηση και το αποτέλεσμα γίνεται μοναδικό για ολάκερη την κτίση που τους περιβάλλει. Η ζωή τους πλέον ορίζεται ως αληθινή, είναι η αληθινή ζωή, γιατί τροφοδοτείται και φωτίζεται από Αυτόν.

Αισθάνομαι ότι ο άνθρωπος έγινε καχεκτικός στην αλήθεια, γιατί έγινε καχεκτικός με το γεγονός της ζωής. Δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει ζωή.

Δεν έχουμε αυτή την πολύτιμη εμπειρία. Ο χρόνος μας είναι μάλλον γεμάτος με ψευδαισθήσεις, με επιβεβαιώσεις, με ψυχολογικούς και συναισθηματικούς εγκλωβισμούς, με εγωισμούς και πάθη, με ατομικότητες και εμμονές. Και έτσι χάνουμε πολύ εύκολα τα αισθητήρια της αληθινής ζωής. Μπλέκουμε την ύπαρξή μας με το ψέμα. Με ένα ψέμα, το οποίο σταδιακά κυριαρχεί μέσα μας και αντικαθιστά την ζωή. Ζούμε στην μηδαμινότητα ενός ψέματος και νομίζουμε ότι έχουμε αίσθηση της πραγματικής ζωής. Ζούμε σε καταστάσεις ψευδαισθησιακές, μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Αλλά θεωρούμε ότι το σκοτάδι αυτό είναι η μόνη επιλογή ζωής. Περνάμε το σκοτάδι για φως και σκορπάμε τον χρόνο του βίου μας αναλώνοντάς τον στις γωνιές του σκοταδιού. Το καθοριστικό είναι η απώλεια της εμπειρίας του φωτός. Το ότι πείθουμε μέρα με την μέρα τους εαυτούς μας ότι φως δεν υπάρχει ή ότι φως είναι αυτό που νομίζω εγώ ότι είναι. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από το αληθινό φως, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από την ζωή, όλο και περισσότερο από την αλήθεια. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι αλήθεια χωρίς φως και ζωή δεν μπορεί να επιβιώσει και ότι ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί για αυτή την αλήθεια είναι Αυτός που φέρει και απλώνει την ζωή ολάκερη.

Εγώ ειμί η αλήθεια και η ζωή – Ι.Κ. Νικηφόρου