Ἡ ᾨδή τοῦ πικροῦ ὕδατος

Πικρό νερό,
πού ἀναβλύζεις ἀπ’ τήν ἀπόκρυφη συμπαντική σχισμή,
εἶσαι μιά μικρογραφία τοῦ Ὠκεανοῦ τῆς Κόλασης·
δέν κάνεις οὔτε γιά νά βράσουν τά ὄσπρια
οὔτε γιά νά πιάσει τό σαπούνι,
ἡ χημεία δέν μπορεῖ νά ἐντοπίσει τή μοριακή σου σύσταση.
Μόνο διαισθητικά μερικές φορές
νιώθουμε τή γεύση σου,
τήν ἴδια γεύση καί ὀσμή πού ἔχουν τά δάκρυα,
ὄχι ἐκεῖνα τῆς χαρᾶς ἤ τῆς μετάνοιας,
μά τ’ ἄλλα τῆς ἀπόγνωσης καί τῆς ἀπέραντης θλίψης.
Πικρό νερό, στάσιμο, νεκρό,
πού σαπίζεις ἐγκλωβισμένο σέ μαῦρο ῥηχό πηγάδι,
μέ ἀποφορά ἀπό θειάφι,
μήτε ξεπλένεις, μήτε δροσίζεις, μήτε ζωογονεῖς.
Γι’ αὐτό τό ἀσημένιο φεγγάρι
ἀποφεύγει νά καθρεφτίσει το πρόσωπό του πάνω σου
μή χάσει τό χαμόγελό του γιά πάντα,
γιατί σέ σένα δέν ἐπιβιώνουν οὔτε σιχαμερά ἑρπετά
οὔτε κἄν τ’ ἀποκρουστικά βατράχια τῆς δυστυχίας.
Πικρό νερό,
κάποιες φορές, νομίζω,
πώς κυκλοφορεῖς στίς φλέβες τῶν ἀνθρώπων
μαζί μέ μαῦρο, κατάμαυρο αἷμα!

Η ωδή του πικρού ύδατος – π. Δοσίθεος Καστόρης