Φεγγάρι τ’ ουρανού

Φεγγάρι τ’ ουρανού, περίφημο άστρο
πότε έγινες λευκό;
Δεν προβάλει πια Ήλιος μέσα σου,
μονάχα χρώμα-
αντίληψη οράσεως κτιστής, φθαρμένη όψη.
Ίσως πάλι να ‘μαι εγώ ο άδικος κριτής σου…

Λησμόνησες το έργο σου;
Μάρτυρές μου οι ουρανοί, αρνήθηκες το φως σου.
Συ δεν φανέρωνες τον Ήλιο;
Εσύ που τόσους ενέπνευσες να γράψουν για έρωτα,
τώρα μιλάς για φθορά;
τι τραγική ειρωνεία πράγματι-
τι αυθάδεια στον Δημιουργό σου…

Κι εγώ λοιπόν τολμώ να σου πω
πως μετρημένες είναι οι ώρες της εξουσίας σου στον ουρανό
κι αδημονώ -μα την αλήθεια- αδημονώ τη μέρα
που η εξουσία σου καταργείται, όπως και κάθε εξουσία,
για να ‘ρθει η Βασιλεία
να ‘ρθει η όντως Βασιλεία.

Α. Βάνιας