Ο άνεμος

Ο άνεμος

Σούρουπο. Και ο άνεμος φτερουγίζει
ανάμεσα από γωνίες
σοκάκια και περάσματα. Γύρω από καρδιές.
Γίνεται ήχος, στιλπνός
γίνεται έναρθρη φωνή, πνιχτή
γίνεται πληγή, καθάρια σαν το βλέμμα του πρώτου
αφοσιωμένου μας έρωτα.

Νύχτωσε. Τ’ αστέρια δεν φύτρωσαν κι απόψε
στο χωραφένιο μας αγνάντεμα.
Βλέπεις ο άνεμος… τα σκέπασε
με αυτήν την μάλλινη τραχειά κουβέρτα,
τα έγδαρε, τα πόνεσε, τα σκόρπισε,
μα όχι μην βιάζεσαι λιπόψυχη αγνή μου ρήση
δεν μπόρεσε να τα τυλίξει με τ’ αργυροκέντητο σεντόνι της λήθης.

Τώρα χαράζει. Και τα παιδιά των φουρκισμένων φεγγαριών
τρίβουν τα μάτια τους
μπρος στο φώς του ξερνάμενου μύθου.

Μην παραλογίζεσαι.
Ο Άνεμος βλέπεις…

Ζαχαρίας Ι. Κυριακού