Δ΄ Κυριακή Λουκά – Η παραβολή του σπορέως

Η παραβολή του σπορέως περιγράφει πολύ γλαφυρά και με ζωντάνια ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μας, το οποίο είναι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και τον Λόγο του. Είναι μια παραβολή, η οποία, μέσα από μια ευρύτερη οπτική θεώρηση, αποκαλύπτει τον Θεό και την τέχνη του σχετίζεσθαι μαζί Του. Κάθε σχέση προσώπων είναι υπόθεση καρδίας, αλλά και η σχέση με τον προσωπικό Θεό είναι επίσης θέμα καρδίας.

Εξάλλου σε όλη την Αγία Γραφή ο Θεός φαίνεται να ζητάει την καρδιά του ανθρώπου.

Να ζητάει μια σχέση αγαπητική. Ο σπόρος της παραβολής, ο οποίος είναι ο Λόγος του Θεού, σπέρνεται αφειδώς σ’ όλη τη γη. Γη και χώμα  είναι οι καρδιές των ανθρώπων και, όπως ο σπόρος σπείρεται στη γη και αναπτύσσεται μέσα στην σιωπή, έτσι και Λόγος του Θεού σπείρεται στις καρδιές των ανθρώπων και αναπτύσσεται μυστικά και αθόρυβα. Απαραίτητη προϋπόθεση, για να τον δεχθεί η γη, είναι το να έχει τις ανάλογες προϋποθέσεις.

Μπροστά σε μια πρόταση σύναψης σχέσεως, απαραίτητη είναι η καρδιά, που είναι το έδαφος της συνάντησης, αλλά εξίσου σημαντικό είναι η βούληση, η θέληση του ανθρώπου για συνεργασία.

Όπως χρειάζονται οι κατάλληλες συνθήκες στη Γη, για να φυτρώσει ο σπόρος, ανάλογες χρειάζονται και στην καρδιά, για να καρπίσει ο Λόγος του Θεού. Χρειάζεται να μην είναι σκληρή, να μην είναι γεμάτη «ἀκάνθας», να μην είναι γεμάτη μέριμνες, οι οποίες αποβάλλουν τον Λόγο σαν ανεπιθύμητο. Χρειάζεται να είναι η καρδιά μας εύφορη και καλλιεργημένη Γη, για να ανθίσει και να καρποφορήσει.

Μια καρδιά σκληρή είναι μια φίλαυτη και εγωκεντρική καρδιά.

Είναι μια καρδιά κλεισμένη ερμητικά στο μικρόκοσμο των συμφερόντων της και της εγωπάθειας της. Οι άλλοι και ο Θεός είναι η «κόλαση» της. Δεν έχει ανάγκη από άλλη πρόταση ζωής, γιατί έχει κάνει μία και μοναδική επιλογή ζωής. Την ίδια επιλογή που έκαναν και οι πρωτόπλαστοι: την αυτοθέωση του ανθρώπου. Απέναντι στο άπλωμα του σπόρου, κλείνει όχι μόνο τα μάτια αλλά και τα χέρια, για να μην πέσει σπόρος στα δάκτυλα και δημιουργήσει αλλαγές.

Επίσης, μια καρδιά που έχει «ἀκάνθας», σημαίνει ότι είναι μια καρδιά που  λατρεύει τα πάθη της, θεωρεί τις ιδέες της «αγαπημένα της παιδιά» και είναι ερωτευμένη με τις απόψεις της, που πιστεύει ότι είναι μοναδικές. Τέλος, έχει τόσες μέριμνες και τόσα καθημερινά πράγματα να κάνει, που δεν έχει την «πολυτέλεια» να ασχοληθεί και με τον Θεό.

Ποια είναι όμως η καρδιά που είναι εύφορη γη;

Είναι μήπως η άμεμπτη, η απόλυτα καθαρή καρδιά, που δεν έχει κανένα ψεγάδι ή «ρύπο»; Όχι. Είναι κάθε απλή καρδιά που λαχταρά και εμπιστεύεται τον Θεό. Είναι, ίσως, και κάθε καρδιά που βίωσε τα ανθρώπινα αδιέξοδα και ο Λόγος του Θεού έχει γι’ αυτήν λυτρωτικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα. Μπορεί να είναι η καρδιά του ληστή, του τελώνη, ίσως και της πόρνης που μετανοεί και ζητά λύτρωση. Είναι κάθε καρδιά που αγαπά και επιθυμεί και θέλει ο Λόγος του Θεού να ανθίσει και να καρποφορήσει και δεν φείδεται κόπο και δάκρυα, για να το πετύχει. Είναι οι καρδιές των Αγίων και των Μαρτύρων που είναι ερωτευμένες με τον Λόγο του Θεού. Είναι όλες εκείνες οι καρδιές  που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς Θεό και κάνουν τα πάντα να μην τον χάσουν. Σ’ αυτές τις καρδιές ο Λόγος φυτρώνει, ανθεί και παράγει πολύ καρπό.

Μόνο γι’ αυτές τις καρδιές, μόνο γι’ αυτούς τους λίγους ανθρώπους ο Θεός δεν τσιγκουνεύεται τον σπόρο. Αν και ο πολύς σπόρος φαίνεται ότι πάει χαμένος, όμως ο Θεός δεν σταματά να  τον σκορπίζει παντού. Δεν φταίει ο σπόρος για το ότι δεν καρποφορεί παντού. Οι αφιλόξενες καρδιές είναι το πρόβλημα. Ο Θεός επιμένει να σπέρνει με υπομονή, μέχρι την συντέλεια του κόσμου. Δεν περιμένει μόνο τις αφιλόξενες καρδιές να μαλακώσουν, αλλά περιμένει καθένα από μας, να γίνουμε γόνιμο έδαφος και εύφορη γη, γιατί σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας αλλάζουμε την ποιότητα του χώρου της καρδιάς μας, εναλλάσσοντας με ευκολία την προθυμία στα πνευματικά και την αγάπη στον Θεό με την αμέλεια, την αδιαφορία και την αγάπη στα γήινα και καθημερινά πράγματα.

π.Ε.