Ἡ πατρίδα τῆς ψυχῆς μου

Ἀναζητῶ μέ ἀγωνία
τήν ἀληθινή πατρίδα τῆς ψυχῆς μου,
τήν ψάχνω στά φωτεινά τρίστρατα τῆς οἰκουμένης,
στίς δαιδαλώδεις ἀτραπούς τῶν σκιερῶν δρυμῶν,
σ’ ἀπρόσιτες βουνοκορφές καί πολύβουες πολιτεῖες,
πέρα ἀπό τρικυμισμένες θάλασσες
κι ἀνεμόδαρτους βράχους.
Τήν ψάχνω καί δέν τή βρίσκω πουθενά!
Ποῦ θά βρῶ τόν ἥλιο πού θά μέ ζεστάνει
καί θά μέ φωτίσει,
ποῦ εἶναι τό χῶμα πού ταιριάζει στό πέλμα μου,
ποιό ψωμί θά κορέσει τήν πείνα μου,
ποῦ ἀναβλύζει ἡ πηγή πού θά μέ δροσίσει;
Ἡ ἀληθινή πατρίδα τῆς ψυχῆς μου δέν εἶναι τόπος,
ὅμως μήτε καί οὐτοπία ἤ χώρα μυθική,
ὅπου οἱ νύμφες ποτίζουν μέ ὑδρομέλι
τούς αποθεωμένους ἥρωες·
ἡ ἀληθινή πατρίδα τῆς ψυχῆς μου
εἶναι ἡ αγκάλη τοῦ Πατέρα,
πού περιμένει καρτερικά ὅλους τούς γιούς του,
νά ἐπιστρέψουν ἀπό τήν ἀσωτία τους,
γιά νά θύσει τόν μόσχο τόν σιτευτό
καί νά χαρεῖ μαζί τους.

π. Δοσίθεος Καστόρης