Ἡ Ὠδή τῆς Νηφάλιας Λίμνης

Λίμνη, νηφάλια καί ταπεινή,
ἐσύ πού ὑποδέχεσαι τό ὕδωρ τό ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν
ἀπό ὑπερκόσμια μυστική πηγή,
πλήρης ἱερῶν ναμάτων,
ἀπόπλυνε μέ τό νερό σου βαπτισματικά
τούς ρύπους τῆς ψυχῆς μου,
γιά ν’ ἁπλωθεῖ ὁλόλευκη
κατάντικρυ στόν ἄδυτο ἥλιο
καί ν’ ἀστράψει ἀπό τό φῶς τῆς ἔσχατης ἡμέρας.
Λίμνη νηφάλια καί ταπεινή,
πού σκύβοντας ἐπάνω σου
βλέπω νά καθρεφτίζεται Ἐκεῖνος
πού ἀποστρέφεται τούς ὑπερφίαλους Ὠκεανούς
καί κάνει καί τά πιό μικρά σου βάθη
μέγιστα ὕψη οὐρανῶν.
Στίς καλαμιές σου τ’ ἀπόβραδο θά ‘ρθοῦν
νά παίξουν τόπι οἱ ἄγγελοι
μέ ἱερές παρθένες Νύμφες
καί τ’ ἀγγελούδια τά πιό μικρά
θά φτιάξουν πύργους καί παλάτια
ἀπό τήν ἄμμο σου τή φτωχική,
νά κατοικήσουνε στίς ὄχθες σου
οἱ φροῦδες ἐλπίδες τῶν ἀνθρώπων.
Λίμνη νηφάλια καί ταπεινή,
θά μοῦ λείψεις τήν ἐποχή τῆς μεγάλης ξηρασίας,
ὅταν ὁ Λάζαρος δέν θά ‘χει
ποῦ νά βάψει τό ἄκρο τοῦ δακτύλου του
νά καταψύξει τή γλώσσα μου
καθώς θά καίγομαι ἐν τῃ φλογί ταύτῃ.

π. Δοσίθεος Καστόρης